شیوا

شیوا با قلم زیبایی و روان و خستگی ناپذیرش همیشه می نویسد. من هیچ کاری ندارم که لحن حرف زدنش چقدر تلخ و گزنده است. همیشه از حقیقت های تلخی که در جامعه وجود دارد حرف می زند. حقیقت هایی که در جامعه وجود دارند و یا ما آن ها را نمی بینیم یا برایمان بصورت یک عادت درآمده یا اینکه سرمان مثل کبک در برف فرو کرده ایم و خیال می کنیم که کسی ما را نمی بیند. چیزی که برایم خیلی با ارزش است اینه که در لابلای حرفهایش همیشه پیغامی برای ما خوانندگان دارد و یا می رساند و این حرف ها را در هیچ کتاب های روانشناسی یا اجتماعی یا علمی پیدا نخواهید کرد. اما متاسفانه می بینم که اکثر خوانندکان به جای اینکه کل را بچسبند فرع را می چسبند و اصل موضوع را فراموش می کنند.

شیوا جان خسته نباشید.