خدا قوت

مطلب زیر رو از هزار و یک روزنه کش رفتم :

برای یه مسیر مستقیم ولی کوتاه،جلوی ماشینی دست گرفتم.نزدیکیهای میدون،صد تومنی رو بسمت راننده دراز کرده بودم که چشمم خورد به کاغذی که بالای بخاری ماشین چسبونده شده بود. دستمو اوردم عقب،از تو کیفم یه برگه یادداشت در اوردم و روش دو کلمه نوشتم.

دم میدون زدم بشونه راننده و صدتومنی رو با اون کاغذه دادم بهش،تو نگاهش تعجب موج میزد.

سریع پیاده شدم،ولی حیفم اومد اون صحنه رو نبینم.

برگشتم و دیدم صورتشو که لبخند تمامشو گرفته بود و داشت بخاطراون خداقوت رو کاغذ،برام دست تکون مید.اد

روی کاغذ بالای بخاری با خط خوش نوشته شده بود: مسافر محترم راننده ناشنوا میباشد،لطفا،اوامرتان را با اشاره انتقال دهید.متشکرم.

گفتم از این فرصت استفاده کنم و بگم که بهترین راه ارتباطی با ناشنوایان نوشتن روی کاغذ می باشد و اگر احیانا" یا شما متوجه حرفهایشان نمی شوید یا ناشنوایی نمی تواند به خوبی لبخوانی کند و متوجه حرف های شما بشود به هیچ وجه سعی نکنید که هرطور که شده با ایما های من درآوردی و یا دوباره تکرار کردن حرف هایتان منظور خودتون رو بفهمونین. این کار ها فقط باعث وارد کردن فشار روحی به ناشنوایان می شود گو اینکه آنها به شما وانمود کنند که حرف هایتان را فهمیده اند. و اگر برای ناشنوایان می نویسید حتما" سعی کنید که جمله تان هر چه کوتاه تر و مختصر تر باشد تا درک مفهوم برایشان راحت تر باشد.

اما برای آن دسته از ناشنوایان که میتوانند لبخوانی کنند و به زبان اشاره بسنده نمی کنند حتما" سعی کنید که موقع حرف زدن با آنها صورتتان روبروی آنها باشد و مستقیم در صورتشان نگاه کنید و آرام و شمرده حرف بزنید. مطمئن باشید که اگر آنها متوجه چیزی نشوند از شما خواهند پرسید.

اما چون که میدانم فرهنگ زبان اشاره و آموزش زبان اشاره آنطور که باید در ایران عمومیت نداره و رواج پیدا نکرده به جز تعداد بسیار کمی که با ناشنوایان سروکار دارند زبان اشاره را نمی دانند راجع به برقراری ارتباط با زبان اشاره صحبت نمی کنم فعلا"...